De jonge Oostenrijkers Matthias Bartolomey (cello) en Klemens Bittmann (viool, mandolin) houden zich sinds 2012 bezig met het ontwikkelen van hedendaags materiaal voor hun instrumenten die eigenlijk thuishoren in de klassieke muziek. Zo hebben ze een eigen muzikale wereld geschapen met muziek die zich beweegt tussen rock, klassiek, jazz en folk. Klemens Bittmann heeft na zijn klassieke studie aan de Universität für Music und darstellende Kunst in Graz nog een studie doorlopen bij jazzviolist Didier Lockwood in Parijs. Hij neigde dus altijd al naar crossover, hij werkte samen met accordeonist Klaus Paier en de gitaristen Alegre Correa en Wolfgang Muthspiel.

Matthias Bartolomey genoot zijn opleiding aan de Universität für Musik und darstellende Kunst in Wenen en aan het beroemde Mozarteums in Salzburg. Hij speelde in het orkest van de Weense staatsopera, bij de Wiener Philharmonikern, het Chamber Orch. of Europe en het Mahler Chamber Orch. en sinds 2010 is hij solo cellist bij het Consentus Musicus gesticht door Nikolaus Harnoncourt. Allemaal klassiek dus, maar blijkbaar is inmiddels zijn interesse verbreed en daar mogen wij als muziekliefhebber blij mee zijn, want de muziek die deze twee topmuzikanten hier laten horen is knap, niet altijd even gemakkelijk maar wel een feest voor het oor. Na “Meridian” uit 2013 en “Neubau”uit 2015 is dit hun derde cd.

De muziek op “Dynamo” is vaak opwindend met halsbrekende tempi, zo ook op de opening “Elefant” met staccato vingerwerk op de cello en gierende uithalen op de viool gelijk een voorbij razende Formule I bolide. Humor kan hen ook niet ontzegd worden, zo halen ze een uitspraak van David Foster Wallace aan bij het titelnummer Dynamo : “There are these two Young fish swimming along and they happen to meet an older fish swimming the other way, who nods at them and says Morning boys. How’s the water ? And the two young fish swim on for a bit, and then eventually one of them looks over at the other and goes : What the hell is water ? “. “Glockenturm” beweegt zich in rustiger vaarwater met fraai gestreken cello en mandoline getokkel, het klinkt mooier dan dat ik het hier omschrijf. Het uptempo “Föhn” wordt in de hoestekst vergezeld met een tekst uit Asterix : “Aufwachen Legionär! Wir sind Parlamentäre und wollten mit Cäsar sprechen. Entschuldige, dass wir aus alter Gewohnheit vorher geklopft haben !”. De twee zijn hier ook vocaal te horen in een opzwepend werkje dat sterk riekt naar Klezmer en Czárdás.

In “Krystallos” is het pure Gysy jazz dat ten gehore wordt gebracht maar met net even een andere invalshoek, prachtig. Indrukwekkend is het nummer “Haim”dat is gewijd aan Maria Haim die in 1938 als enige in Altaussee tegen stemde bij de Anscluss van Oostenrijk bij Hitler Duitsland. Even indrukwekkend is het melacholische “Viaduct” een In Memoriam voor de Franse Jazzviolist Didier Lockwood, mentor van Bittmann. Klassiek getoonzet is het nummer “Westen” begeleidt door een tekst van Nikolaus Harnoncourt: “Wirkliche Schönheit entsteht erst am Rande zur Katastrophe”. Ergens tussen Arvo Pärt en effectbejag beweegt zich het nummer “Aurora”, maar het is zeer geslaagd als filmmuziek bij een opgaande zon in een Western van Ennio Morricone. Afgesloten wordt er met een fraai “ouderwets” menuet getiteld “Menuett”. Ik ben zeer te spreken over dit album, zowel als jazzliefhebber, klezmerfan en regelmatig bezoeker van klassieke kamermuziek in intieme kring.

Jan van Leersum.